Testimonial Mary & Gerry

Het was eind 2012 toen onze 2 kittens door de fokker bij ons gebracht werden. Aanvankelijk waren we op zoek geweest naar 1 Brits korthaar, die ik uiteindelijk op een site van een cattery in Friesland zag. Het was liefde op het eerste gezicht voor mij, zo mooi, zo vertederend. Dat kleine hoopje, dat moest hem worden!
Contact gezocht met de eigenaar en een bezoekafspraak gemaakt; dat we er ruim 2 uur voor moesten rijden was geen probleem…. Aangekomen bij de fokker stond ons een feestje te wachten: de kamer was in tweeën gesplitst en aan beide kanten waren moederpoezen druk met hun spelende jongen. Er waren dus 2 nestjes. 1 nest crème britjes en 1 nestje golden shadow black point, waarvan een kleintje dus voor ons was gereserveerd. Na alle katjes goed bekeken te hebben en de nodige vragen van beide kanten te hebben besproken, gingen we opgetogen en helemaal verliefd naar huis.
Cyrus zou ons katje heten, dat is de naam die de fokkers hem hebben gegeven. Ik heb nog even gedacht aan een andere naam, maar het toch zo gelaten.
Het crème nestje was 1 maand ouder.

Met 14 weken zijn we nogmaals naar Friesland gereden om Cyrus te bezoeken. Toen bleek het crème nestje op 1 na te zijn verhuisd naar hun “gouden mandje”.
De mevrouw vertelde mij dat Craig -zo heette het kleine dondertje dat tussen Cyrus en zijn nestgenootjes doorliep- was afgezegd en dus overgebleven. Ze vond dat nu zijn broertjes en zusjes op eigen pootjes stonden, hij ook maar bij zijn moeder weg moest “want anders zou hij zo’n moederskindje worden”. Dus werd moeder naar zolder verhuisd en Craig bij de moeder van Cyrus geplaatst. Gelukkig ging dat goed en Cyrus en Craig bleken al heel snel de beste maatjes te zijn geworden (dat is ook altijd zo gebleven). Maar als ik toen wist wat ik nu weet, is dat een enorme slechte zet geweest waarmee Craig echt wel een jeugdtrauma heeft opgelopen. Maar goed, Craig was dus “over” en er was geen nieuwe interesse voor hem, dus voor ons was het niet meer dan logisch om het duo Craig en Cyrus allebei te nemen. Het kan raar lopen!

Ze kwamen bij ons thuis toe Craig 20 weken oud was en Cyrus 16 weken. De eerste maanden dat ze bij ons waren, ontwikkelde Cyrus zich als een nieuwsgierig aagje, brutaal en ondernemend. Craig daarentegen bleef wantrouwend en bang.
Hij was wel heel veel bij Cyrus in de buurt en ze deden eigenlijk alles samen, hoewel Cyrus het deed en Craig hield zich een beetje rustiger en bekeek de capriolen op een afstandje. Ik vond het een beetje vreemd en vooral dat schuwe gedrag stond mij niet aan en ik ben alles gaan lezen en opzoeken wat ik over kattengedrag kon vinden.

Zo kwam ik terecht bij Het Kattengedragsadviesbureau. Ik had er nog nooit eerder van gehoord. Ik heb me ingeschreven voor een dagcursus over relaties tussen katten. Dat was een boeiende dag en zo kwam ook het gesprek met Marcellina over wat er thuis speelde: de angst en terughoudendheid van Craig, terwijl Cyrus zo goed ging. Marcellina is uiteindelijk bij ons thuis geweest en ze heeft de dieren in hun eigen thuisomgeving 3 uur lang geobserveerd. Ze kwam al heel snel tot de conclusie dat Craig raar liep en dat hij daar wel eens pijn van zou kunnen hebben. Ze dacht in eerste instantie aan patella luxatie, een aangeboren afwijking van heupen en knieën. Wij hadden hem natuurlijk ook wel anders zien lopen dan Cyrus: Craig had x-pootjes en als hij rende, dan gingen zij voorpootjes eigenlijk sneller dan de achterkant. Wij moesten er een beetje om lachen en vergeleken hem met een vriend van ons met x-benen, niet wetende dat dit dus een heel nare aandoening zou kunnen zijn en wat misschien ook zijn gedrag verklaarde: het diertje had pijn!

Zo kwamen wij in een oeverloos circuit van dierenarts bezoeken, er werden röntgenfoto’s gemaakt, onderzoeken verricht en een MRI gemaakt. Maar er werd niets afwijkends gevonden. Heel fijn natuurlijk, maar ook behoorlijk frustrerend, want hij bleef angstig en schrikkerig.
Wij hebben onze achtertuin laten afschermen, zodat de katten niet weg konden glippen en dat was geweldig voor de 2 heren. Craig was daar op zijn best en hij kroop steevast in het zonnigste hoekje op een plant of in een plantenbak om te liggen genieten van de zonnestralen op zijn lijfje. Dat was geweldig om te zien. Cyrus daarentegen is ook heel graag buiten , maar niet in de zon. Hij zoekt de schaduw op.

Tijdens de onderzoeken hadden we nauw contact met Marcellina die alles heel goed begeleidde en met tips en nieuwe namen van artsen kwam. Ze had ons ook de tip gegeven om Craig op Metacam te zetten, een medicijn dat de pijnklachten zou verzachten/wegnemen. Er was inderdaad een verschil in gedrag te merken, dus het diertje had pijn!! Maar we waren ondertussen zo’n beetje uitgedokterd. Toen kwam Marcellina met het advies om naar een holistische dierenartspraktijk te gaan en die was toevallig bij ons in de buurt.. Zo kwamen we bij Anneke, een schat van een dierenarts. Echt, ik ben zo blij dat we haar hebben leren kennen. Het was een grote verlichting eens bij een dierenarts te komen die de dieren in hun waarde liet en ze zelf uit hun mand lieten komen door middel van rustgevende kruiden op de grond te strooien en dan samen met ons een gesprekje begon en geen aandacht aan de katten gaf. Zo kwamen de twee rakkers (ik nam bij elk dierenartsbezoek Cyrus ook mee en die een heel grote steun voor Craig was) tevoorschijn om heerlijk in de kruiden te rollen en op onderzoek uit te gaan. Anneke nam alle tijd die daarvoor nodig was.

Uiteindelijk werd Craig onderzocht en vond Anneke onder in zijn rug wervels die niet op de juiste stand stonden. Anneke is orthomanueel holistisch dierenarts en ze gaf Craig een behandeling met haar bekwame handen wat hem wel pijn deed, maar het wonderlijk genoeg toch door haar liet doen. Bij andere onderzoeken liet hij zich altijd van zijn slechtste kant zien en vocht als een leeuw, niet schuwend om zijn tanden en nagels te gebruiken. Menig dierenarts heeft een lelijke beet gehad of is opengehaald.

Na de behandeling gaf Anneke Craig nog een healing door hem met twee handen, een rond zijn koppie en de ander op zijn onderrug en daar genoot hij van en viel bijna gewoon in slaap. Ze gaf ons de tip om dat ook eens te proberen als hij bij ons op de bank lag. Ik mocht dat niet bij hem doen, maar door mijn man liet Craig zich wel aanraken. Zo bijzonder!

We zijn jarenlang om de 6 weken bij Anneke geweest met Craig (en natuurlijk zijn trouwe vriend) voor een rugbehandeling, waar Craig dan weer 5 of 6 weken profijt van had. Tot dat de pijn niet meer te bestrijden was en Anneke ons naar Jacha Heukels, ook een orthomanueel dierenarts, verwees voor een vernieuwde blik.
Dit alles nog steeds onder begeleiding en advies van het Kattengedragsadviesbureau (Marcellina). Als regel geldt eenmaal een bezoek aan huis en daarna mag er tijdens het hele leven van de kat beroep op advies kan worden gedaan, waar ik dankbaar gebruik van gemaakt heb.

De bezoeken aan Jacha waren afschuwelijk voor Craig, het deed hem elke keer zo’n pijn. Hij vocht of zijn leven er vanaf hing. Ik heb hem regelmatig met rubber handschoenen tot aan mijn ellebogen vast moeten houden omdat hij in zijn angst iedereen, ook mij, aanviel. Maar zo dat Jacha haar behandeling op hem kon toepassen. Anneke en Jacha bleven over Craig met elkaar in contact onder het motto twee weten meer dan een. Uiteindelijk hielp de nare behandeling wel en had hij er weer een aantal weken, soms maanden profijt van en kon hij zijn fijne leventje leiden zonder al te erge pijn. Ondertussen stond Craig ook nog altijd op Metacam. Hij was close met zijn vriend Cyrus, de deugniet, en trok zich helemaal aan hem op. Wat Cyrus deed, probeerde Craig ook op zijn manier. We waren zo blij dat we Craig en Cyrus beide hebben genomen. Wat was er van Craig geworden als jij alleen naar een ander huishouden was gegaan, een met kinderen of waar mensen geen geduld met hem zouden hebben. Hij was dan waarschijnlijk in het asiel beland of erger! Terwijl ik dit schrijf lopen de tranen over mijn wangen.
In de periode dat Craig zich goed voelde, was hij een heerlijk mannetje. Langzaam bloeide hij op tot een heerlijke knuffelbeer. Hij zag er prachtig uit. Uiteindelijk kwam hij ook bij mij op de bank liggen samen met Cyrus. Maar het allervaakst lagen ze bij mij in mijn atelier, beiden in een mandje te slapen of de boel in de gaten te houden totdat het tijd was voor een snoepje of een partijtje spelen op vaste tijden met hun ingebouwde klok. Lastig voor iemand die zich niets van tijden of regels aantrekt… Maar goed, een kat geeft niet op en je leert langzamerhand wel te luisteren wat de heren te verlangen. Anders word ik gestraft door plotseling een kat op mijn nog natte schilderwerk en dat wil je te allen tijde vermijden.

In de 7 jaar dat Craig bij ons was heb ik verschillende lessen gevolg bij het Kattengedragsadviesbureau. Het was elke keer een feest.
Ongelofelijk wat valt er veel te leren over het gedrag van katten en wat een kennis en enthousiasme heeft Marcellina. En wat wordt het duidelijk wat je in het verleden met eerdere poezen fout hebt gedaan en waar hun gedrag vandaan kwam (sorry, sorry lieve Bertus en Yoekie: ik wist niet beter).
Voordat ik aan het laatste deel begin, wil ik vertellen dat Marcellina al bij het bezoek aan huis, dus jaren geleden, ons adviseerde een dierenonkosten verzekering te nemen en dat hebben we dan ook afgesloten. Heel slim, omdat als de diertjes jong zijn en nog niet bekend bij de dierenarts.
Want zodra er ziektes of andere kwalen tevoorschijn komen, wordt een dier niet geaccepteerd door een verzekeringsmaatschappij. En ik kan je vertellen dat Craig ons een gigantisch bedrag aan zorgkosten zou hebben gekost. Nu alleen de eigen bijdrage en de premies (ook niet gering overigens…..).
Het was zomer 2019 en Craig gedroeg zich vreemd. Hij ging bijvoorbeeld met zijn rug naar ons toe op de side-table in de tuin zitten. En dat was zijn favoriete plek, altijd met zijn koppie naar ons toe. Heel apart. Ook wilde hij niet meer eten, terwijl eten zijn lust en zijn leven was. Wat we ook probeerden en ook al werden al zijn favoriete snacks tevoorschijn gehaald: hij weigerde. Ik wist dat er na 3 dagen niet eten al een leververvetting zou optreden, dus na de eerste dag zaten we al bij de dierenarts. Hij werd onderzocht, er werd bloed afgenomen en hij kreeg een tablet om misselijkheid tegen te gaan en eetlust te krijgen. Dat heeft inderdaad een poosje geholpen.

Na 2 weken was het weer raak: niet willen eten, vreemd gedrag. Wij terug naar de dierenarts. Weer injectie, bloedonderzoeken onderzoek naar andere functies. Conclusie: beginnend nierfalen. Maar de injectie deed niets voor Craig, hij werd zieker en zieker, at niets, dronk niets en in paniek belde ik de dierenarts voor een verwijzing naar het Medisch Centrum voor Dieren (MCD), natuurlijk op advies van mijn trouwe begeleider Marcellina.
Zo belandden we in het MCD. Hoewel het goed staat aangeschreven, heb ik daar hele nare herinneringen aan. Craig werd opgenomen, in een bench gezet en onder dwang gevoed. Een verschrikkelijk gezicht, hoe ziek hij ook was, hij vocht voor zijn leven. Hij kreeg al snel de titel: onhandelbaar. Er werd onderzoek na onderzoek verricht en er kwam niets meer uit dan dat we al wisten. Het was een raadsel waarom hij niet wilde eten. We kwamen elke dag bij hem op bezoek. Verschrikkelijk, de aanblik van dat lieve dier, onze Craig in die verschrikkelijke bench tussen al die andere katten die ook in een bench zaten, rijen dik. Grote bange ogen, ik vergeet het nooit meer. Tot we het niet meer langer konden aanzien.
Toen kreeg Craig een infuus voor voeding en mochten wij hem thuis verzorgen. Om de paar uur moest hij sonde voeding. Hij lag boven in een leeg slaapkamertje, waar hij zich altijd graag terugtrok. Ik had een wasmachine-lekbak met kattengrit voor hem klaargezet, zodat hij gemakkelijk op de bak zou kunnen zonder grote opstap, en flink ruim.

We hebben een fijne mand voor hem neergezet en we hebben hem verzorgd met tips van Marcellina waar ik heel veel aan had en wat heel fijn was om mijn verdriet en onzekerheid kwijt te praten. Zo gaf ze mij ook de tip dat als we met Craig voor controle naar het MCD moesten, hem een middel via zijn infuus te geven dat hem versufte, zodat hij het allemaal niet zo bewust mee hoefde te maken (ik ben helaas vergeten hoe het heet).
Het ging aanvankelijk redelijk, soms kreeg hij een kleine opleving en kwam dan met infuus en al naar beneden. En hij heeft zelfs ook nog wel een paar avonden in de tuin rondgescharreld. Tot de dag kwam dat hij zo ziek was, met hoge koorts, dat we terug moesten naar het MCD. Gelukkig had ik het kalmeringsmiddel dat Marcellina mij had aangeraden, gekregen en aan Craig toegediend. Het was trouwens nog een hele klus om dat te krijgen. Onze dierenarts zou het niet hebben en een andere dierenkliniek had het wel, maar gaf het niet. Tot we een arts in het MCD bereid vonden er een aantal voor te schrijven, die we bij onze eigen dierenarts konden ophalen (hij had het dus wel!).
Wel moest onze dierenarts nog even vragen hoelang we nog met Craig wilden doorploeteren (zo pijnlijk). Met andere woorden: laat hem toch inslapen…..
Wij terug naar het MCD. Craig had hoge koorts doordat zijn wond van de sonde in zijn hals/nek, flink ontstoken was. Bij het MCD werd de wond schoongemaakt en een injectie met antibiotica gegeven. Nieuw verband er om en naar huis met een kuur. Na een kleine week kreeg Craig weer een kleine opleving, die echter maar kort duurde. Hij bleef daarna weer boven, lag alleen maar en zijn wond begon te stinken, weer een ontsteking…. Weer naar het MCD. Nog weer een kuur. Totdat we tijdens het telefonisch consult met de arts die Craig behandelde, te horen kregen dat hij nog 1 optie had, namelijk een infuus rechtstreeks in de maag van Craig te brengen, omdat de wond in zijn hals zo ontstoken was, dat het onmogelijk was hem daar door nog te kunnen voeden.
Ik heb de arts de vraag gesteld wat hij zou doen als het zijn kat was. Hij gaf mij toen een eerlijk antwoord dat hij het zelf niet zou doen. Het was mij duidelijk. Hoe erg ook, ik heb direct na dit gesprek de holistische dierenarts Anneke gebeld en de hele situatie uitgelegd. Ze kende Craig als geen ander. Zij is diezelfde avond nog gekomen om Craig in te laten slapen.

In overleg met Marcellina hebben we Craig voor de euthanasie het middel gegeven waar hij heel suf van werd, zodat hij heel kalm en slapend op mijn schoot lag toen hij de verlossende injectie kreeg. Met Cyrus dicht aan zijn zijde.
Het is goed zo. Craig is niet meer, geen pijn en geen artsen meer voor hem. Ik hoop van harte dat hij ondanks alles toch een fijn leven bij ons gehad heeft.
Tijdens het tijdstip van overlijden stond op de achtergrond heel zacht de radio aan. En hoe mooi: het uitvaartslied bij mijn vader “Laat me” van Ramses Shaffy werd toevallig (?) op dat moment gedraaid.
Cyrus had al die weken al goed in de gaten dat er iets flink mis was met zijn grote vriend. Soms kwam hij even aan hem ruiken, maar hij wilde niets meer met hem te maken hebben Hij was toen al bezig met afscheid nemen, leerde ik van Marcellina.
Cyrus heeft uitvoering afscheid van Craig genomen en zeker 4 maanden zwaar gerouwd. Stil liggend op een stoel waar Craig altijd lag, lag hij apathisch voor zich uit te staren, met af en toe de plekken opzoeken waar Craig altijd graag was. Heel erg sneu!
Ik wil met name Marcellina bedanken voor alle tips, wijsheden, geduld, begrip en haar netwerk van de beste artsen.