Testimonial Annemieke

Mijn ervaringen met Marcellina Stolting- kattengedragsdeskundige van KGA

Mijn drie Britse Kortharen, Bijou (13), Vinnie (11) en Kenji (8), zijn niet verwant, maar konden het altijd goed met elkaar vinden. Kenji is in oktober 2016 bij ons komen wonen, hij was toen ruim 16 weken. Alle drie mijn katten waren zo’n 16 weken oud toen ze bij mij kwamen wonen. Vanaf het begin af aan waren Vinnie en Kenji goede vrienden en ze speelden ook veel samen. Vinnie was 3 jaar en Bijou was 5 jaar oud toen Kenji bij ons kwam wonen.

Sinds ongeveer een jaar (of misschien was het wel langer?) merkte ik dat het spelen van Vinnie en Kenji vaak wat hardhandiger werd, en de plukken haar vlogen soms in het rond. Vinnie leek Kenji wel een beetje te treiteren, en hij was ook telkens degene die begon met klieren. Kenji leek er niet veel van te snappen en liep vaak weg, waardoor Vinnie achter hem aanliep en er bovenop sprong. Het enige wat Kenji dan deed was zichzelf verdedigen. Door middel van in mijn handen klappen en mijn stem verheffen wist ik het gestoei/gevecht telkens te beëindigen. Ik vond het vreemd gedrag, maar ik zocht er verder niet echt iets achter want verder ging het gewoon goed tussen Vinnie, Kenji en Bijou.

Bijou, die artrose had en hier pijnstillers voor kreeg, hield zich de laatste jaren wat afzijdig van het gespeel van de mannen, ze deed haar eigen ding, hield van eten en van aandacht en ze sliep best veel. Vinnie is altijd al een beetje een angsthaas geweest, en hij verstopte zich altijd in de kast in de slaapkamer als de deurbel ging, of als ik bezoek kreeg. Bang van de hele wereld behalve van mij. Kenji heeft een erg makkelijk en onbezorgd karakter, een echt blij ei!

Begin juli 2024 ontdekte ik een bult in Kenji’s hals, wat een cyste bleek te zijn, door een ingegroeide haar. Hij moest geopereerd worden omdat hij de bult open bleef krabben. Ik maakte me best zorgen over de operatie omdat Vinnie een aantal jaar geleden erg vreemd op Bijou had gereageerd nadat ze een gebitsbehandeling had ondergaan, en er kiesjes waren getrokken. Hij leek haar opeens niet meer te herkennen en wou haar aanvallen. Ik heb ze toen zo’n 5 dagen uit elkaar gehouden, en daarna was het weer oké.

Toen Kenji op 19 juli 2024 weer thuiskwam na zijn operatie, was hij door de narcose nog erg wankel en ook erg in de war. Hij moest een harde kap dragen om te voorkomen dat hij de hechtingen eruit zou krabben, maar door de kap raakte hij heel erg in paniek. Vinnie schrok ervan en vluchtte naar het balkon om daar rustig te zitten, maar Kenji rende in blinde paniek ook naar het balkon en stond toen oog in oog met Vinnie, die in elkaar gedoken in een hoekje zat te blazen en grommen naar Kenji. Het ging even helemaal mis, en uiteindelijk heb ik Kenji op advies van de dierenarts een paar dagen apart bij mij in de slaapkamer gehouden. Gelukkig heb ik een 3-kamer appartement wat je makkelijk in 2-en kan delen. Bijou was gelukkig onpartijdig en kon het met zowel Vinnie als Kenji wel goed vinden.

Na ongeveer een week heb ik geprobeerd om Vinnie en Kenji weer samen te brengen, maar helaas mislukte dit volledig en Vinnie reageerde zelfs nog agressiever en leek Kenji ook niet meer te herkennen. Vinnie vloog Kenji aan en ze hebben even kort gevochten. Ik heb ze snel uit elkaar geplukt en heb Vinnie apart gezet.

Na 2 weken van ellende, stress en verdriet, waarin ik echt totaal niet begreep waardoor Vinnie nou opeens zo agressief naar Kenji toe was en bleef, heb ik in pure wanhoop op aanraden van een vriendin, die tevens de fokker van Bijou is, contact opgenomen met het Marcellina Stolting van het Kattengedragsadviesbureau Amsterdam. Na een emotioneel, maar erg fijn telefoongesprek wist Marcellina me moed in te spreken en maakte ze gelukkig meteen plek voor ons.

Op 8 augustus kwam Marcellina bij ons thuis om de katten in hun eigen omgeving te observeren. Na observatie van mijn 3 katten dacht Marcellina meteen aan pijn bij Vinnie, maar ik kon het me niet zo goed voorstellen want, want na 11 jaar dacht ik Vinnie toch wel goed te kennen, en ik had verder eigenlijk nooit iets geks aan hem opgemerkt. Dat dacht ik toen, maar na een poosje als je er goed over na gaat denken dan vallen er meer dingen op hun plek (ook het wilde stoeien/vechten met Kenji en hoe hij een poosje terug met springen van de stoel viel en daarna heb ik hem eigenlijk nooit meer zien klimmen/springen). Na het huisbezoek ben ik met mijn 3 katten onder de begeleiding van Marcellina en hebben we iedere week telefonisch contact, daarnaast stuur ik haar veel video’s en foto’s e.d. door van Vinnie en Kenji en ik hou haar op de hoogte hoe het met alle 3 de katten gaat.

Vinnie is al jarenlang heel erg bang voor dierenartsen, dit na een wat minder fijne ervaring met een dierenarts die met een paar ovenhandschoenen op hem afkwam omdat ze bang was dat hij haar zou krabben. Hierdoor zag ik er altijd heel erg tegenop om met hem naar de dierenarts te gaan. Ik kon zelf thuis altijd alles met hem doen, hij is de makkelijkste van mijn 3 katten en pillen slikt hij zo door zonder probleem, maar bij dierenartsen veranderde hij in een soort van wilde kat als ze hem wilden onderzoeken.
Uiteindelijk ben ik dankzij Marcellina toch met Vinnie naar de dierenarts gegaan om hem na te laten kijken, ook omdat ik zag dat zijn oren opeens erg vies waren.

Vinnie bleek oorontsteking te hebben en kreeg voor een aantal weken antibiotica voorgeschreven, uiteindelijk was de oorontsteking na de antibiotica nog niet weg, en ben ik me het hem naar de Universiteitskliniek van Utrecht gegaan voor een CT scan. Vinnie bleek helaas een middenoorontsteking te hebben, wat erg pijnlijk is. In Utrecht waren ze echt ontzettend lief voor Vinnie, wat een opluchting om dat te mogen meemaken hoe het dus ook kan. De specialist en de studenten waren super lief en geduldig met hem, waardoor hij ook veel minder angstig was en zich heel goed liet onderzoeken. Voor de middenoorontsteking kreeg hij weer nieuwe antibiotica (waar hij erge diarree van kreeg), maar na een controle afspraak werd hij gelukkig genezen verklaard! Het arme mannetje, wat een pijn en ongemak ☹ Al die tijd heeft Marcellina mij moed ingesproken en advies gegeven.

Vinnie kreeg door de specialist in Utrecht wel tijdelijk gabapentine tegen zenuwpijn voorgeschreven vanwege de middenoorontsteking die daar waarschijnlijk al een hele poos zat.

Met de gabapentine knapte hij gelukkig een stuk op en wou opeens weer een beetje klimmen en springen, wat hij al achteraf gezien al maanden niet meer had gedaan… een goed teken dus. Ik had stille hoop dat de relatie met Kenji nu dus ook langzaam weer zou gaan herstellen met de goede begeleiding en tips voor de herintroductie van Marcellina, maar helaas… weer een vechtpartij verder, en Kenji die ook weer een flinke deuk in zijn relatie met Vinnie opliep.

Tot overmaat van ramp is in de tussentijd Bijou ook nog op 4 november 2024 overleden aan acuut hartfalen, dus kwam er ook nog een hoop extra stress, verdriet en rouwperiode bij voor Vinnie, Kenji en mijzelf. Voor de begeleiding van Marcellina heb ik nooit geweten dat katten zo lang bleven rouwen. Op aanraden van Marcellina heb ik Bijou na de dierenarts meegenomen naar huis zodat Kenji en Vinnie allebei (in aparte ruimtes) afscheid van haar konden nemen. Ik heb ook niks gewassen/schoongemaakt waar de geur en haren van Bijou opzat, hiervoor deed ik dat altijd wel na het overlijden van mijn katten. Het was heel bijzonder om te zien hoe Kenji en Vinnie allebei op hun eigen manier met de rouw om Bijou omgingen, van de 1e weken de ligplekken/mandjes van Bijou te negeren tot op een gegeven moment eraan gaan ruiken en erin gaan graven, en nu ruim 3 maanden verder slapen ze ook af en toe op haar vaste ligplekken. Vooral Kenji, die de laatste maanden met Bijou in de woonkamer leefde, was erg depressief na het overlijden van Bijou. Het heeft zo’n 2 maanden geduurd voor hij weer wat vrolijker werd en weer begon te spelen.

Op aanraden van Marcellina heb ik mijn huis nog katvriendelijker ingericht, en waar nodig aangepast met opstapjes, hoge voerbakken, extra krabpalen in de looproutes, kleedjes, verstopplekje, warme ligplekken voor Vinnie etc. In de woonkamer heb ik ook ‘eilandjes’ gemaakt waar door Vinnie en Kenji veel gebruik van wordt gemaakt als ze samen zijn. De eilandjes zijn keukenhanddoeken die ik op de vloer leg waardoor ze zich veilig voelen. Nooit geweten dat dit zoiets simpels zo fijn werkt voor katten!

Omdat het herintroduceren, ondanks genezing van de middenoorontsteking en de gabapentine pijnstiller, nog steeds niet goed ging heb ik uiteindelijk een nieuwe afspraak met dezelfde specialist van de Universiteitskliniek in Utrecht gemaakt. Op aanraden van Marcellina wou ik röntgenfoto’s van Vinnie laten maken omdat Marcellina het vermoeden had dat hij artrose had. In Utrecht hebben ze hem op 26 november 2024 uitgebreid onderzocht en ze hebben röntgenfoto’s gemaakt. Helaas bleek Vinnie heupdysplasie en artrose in zijn heupkommen te hebben ☹ Het arme mannetje moet ontzettend veel pijn hebben gehad, al jarenlang, en ik heb het nooit aan hem gemerkt ☹ Ik was er kapot van. Gelukkig zag de specialist nog genoeg opties qua pijnstilling om Vinnie hopelijk nog een paar mooie pijnvrije jaren te geven, en was er nu nog enkele geen reden om een ander gesprek te hebben zei ze… De gabapentine moest ik hem wel als pijnstiller de rest van zijn leven blijven geven.

Vinnie heeft nu op advies van Utrecht naast de gabapentine een nieuwe pijnstiller gekregen (Solensia), wat bij hem gelukkig al binnen één week erg goed is aangeslagen, gelukkig zonder bijwerkingen (waar ik erg bang voor was)! Inmiddels ben ik dus met de hulp van Marcellina weer bezig om de vriendschap tussen Vinnie en Kenji heel langzaam weer te herstellen. Ze hebben elkaar zo hard nodig, zeker na het overlijden van Bijou. We zijn er nog lang niet, maar ik heb goede hoop voor de toekomst dat we met hulp van Marcellina weer in alle rust, vrede en liefde met zijn 3-en in het hele huis kunnen leven.

Ik ben heel erg blij met de professionele katvriendelijke begeleiding van Marcellina, ze heeft zoveel kennis, begrip en liefde voor katten, en ik heb in de tussentijd ontzettend veel van haar mogen leren over kattengedrag. Ik heb nooit geweten dat je je als mens niet moet bemoeien met kattenzaken, dus niet klappen in je handen of je stem verheffen als ze vechten, en niet boos worden als ze iets doen wat niet mag.
Ik voelde me ook zo schuldig dat ik al die jaren niet gezien heb dat hij pijn had, maar Marcellina heeft me uitgelegd dat katten meesters zijn in het verbergen van pijn! Ik dacht altijd dat als katten pijn hebben dat ze dan stoppen met eten, en zich gaan verstoppen in de kast. Vinnie deed dat allemaal niet (behalve zich verstoppen voor vreemden), alles ging goed, tot de operatie van Kenji, daar is er iets geknapt bij hem en kon hij zijn pijn niet meer verbergen. Ik heb nooit geweten dat katten agressief kunnen worden als ze pijn hebben. Na ruim 34 jaar zelf katten gehad te hebben dacht ik dat ik wel genoeg over katten en kattengedrag wist, maar dat viel dus vies tegen!
Het is nu begin februari 2025, en inmiddels ben ik dus met de begeleiding van Marcellina weer bezig om de vriendschap tussen Vinnie en Kenji heel langzaam weer te herstellen. Ze hebben elkaar zo hard nodig, zeker na het overlijden van Bijou. We zijn er nog lang niet, maar ik heb goede hoop voor de toekomst dat we met begeleiding van Marcellina weer in alle rust, vrede en liefde met zijn 3-en in het hele huis kunnen leven 😊

Dank je wel voor al je hulp, goede tips, luisteren oor en je geduld Marcellina!