Testimonial Linda

Hyperesthesie of stress?

Toen Phil, onze kater, 5 weken oud was hebben wij hem samen met zijn zus Pien opgehaald op een boerderij. Ik realiseerde me natuurlijk wel dat 5 weken veel te jong was om bij de moeder weg te gaan, maar niet wetende dat dit achteraf enorme impact zou hebben op Phil en Pien.

Het eerste anderhalf jaar leek alles perfect te gaan. Ze aten en dronken goed, speelden, maakten tot mijn verbazing niks kapot, deden vanaf dag één hun behoefte netjes in de bak en leken tevreden ondanks dat mijn partner en ik hadden besloten om ze niet buiten te laten, maar binnen te houden. Deze keuze maakten wij vooral om ze te beschermen tegen gevaar.

Heftige aanvallen

Alles leek dus goed te gaan…totdat Phil van de één op de andere dag compleet in paniek raakte terwijl hij ’s avonds op de bank lag te slapen. Deze ‘paniek aanval’ uitte zich in zichzelf bijten, heel veel likken, met het kopje blijven schudden, rondrennen, enorm met de staart zwaaien, met de vacht rollen en verstoppen op zolder. Deze aanval heeft de hele avond geduurd. Ook de volgende dag was Phil nog onrustig, maar na een tijdje leek hij te zijn hersteld.

Helaas na een aantal dagen kreeg Phil opnieuw aanvallen. Pien begon ook ander gedrag te vertonen, maar bij haar was het minder heftig. Het enige dat opviel was dat ze vrijwel constant met haar staart bewoog en meer met haar kopje ging schudden. Het was vooral Phil waarvan we zeker wisten dat er iets niet goed was. We hadden de symptomen opgezocht op internet en vreesden dat hij hyperesthesie had. Intussen had ik contact opgenomen met de dierenartsenpraktijk om hulp te vragen omdat we zelf niet wisten wat we moesten doen en al helemaal niet waar het gedrag vandaan kwam. Door hen werd ik geadviseerd een therapeut in te schakelen. Na een korte zoektocht op internet kwam ik op deze manier bij Marcellina Stolting terecht.

Gedrag leren herkennen

Vervolgens is Marcellina een middag Phil en Pien komen observeren. Zij constateerde dat de twee (Pien in minder mate dan Phil) chronische stresssymptomen vertoonden die vooral veroorzaakt zijn door het veel te jong weghalen bij de moeder.

Met hulp van Marcellina leerden we het gedrag van Phil en Pien beter te herkennen. Blijkbaar vertoonden ze beiden al langer stresssymptomen maar werden deze door ons dus niet herkend. We begrepen nu ook waarom Pien dagelijks langere tijd, meerdere keren ligt te kneden en te sabbelen op een dekentje. Het werd duidelijk dat we een lange weg te gaan hadden, maar we waren in elk geval blij dat we nu wisten wat er met ze aan de hand was.

Vervolgens gingen we meteen aan de slag met de adviezen die we van Marcellina hadden gekregen. We kochten meer krabpalen (ik weet nu dat katten van veel keuze houden), meer drinkbakken, creëerden
meer verstopplekjes en we deden iets aan de akoestiek in huis. Bovendien maakten we de beslissing de tuin ‘catproof’ te maken zodat Phil en Pien naar buiten konden.

Omdat we intussen ook geleerd hadden dat katten blij worden van jagen en dit een positieve werking heeft op hun welzijn was het bij de vangst van de eerste muis feest bij ons in huis. En bij het eerste vogeltje wederom. Hoewel ik dit ook lastig blijf vinden, maar gezien het welzijn van de katten voorop staat kan ik hier ondertussen beter mee omgaan. En ze pakken alleen de vogeltjes die de winter toch niet zouden overleven weet ik nu ! :-). Tevens haalden we  Feliway in huis en gaven we ze ander voer; Royal Canin ‘Calm’. En we maakten meer tijd om met ze spelen, dat moet ik niet vergeten te vermelden…dat vinden ze echt heel leuk !

Langzaam voorwaarts

Natuurlijk was het niet zo dat Phil en Pien meteen na alle aanpassingen geen stress meer hadden, maar heel langzaam ging het de goede kant op. Dit ging gepaard met terugvallen. Als er iets onverwachts gebeurde waar Phil van schrok of er gebeurde buiten iets wat hij minder prettig vond dan kreeg hij toch weer aanvallen. Deze duurden echter wel steeds korter en dat gaf hoop. Phil en Pien zullen altijd overgevoelige katten blijven. Ondanks kunnen we ze helpen er zo min mogelijk last van te hebben.

Voor Phil is bijvoorbeeld de dagelijkse routine heel belangrijk. We doen zo goed mogelijk ons best om deze routine zo goed mogelijk in stand te houden. En voor Pien is het vooral belangrijk dat ze met rust gelaten wordt…die doet haar eigen dingetje. Is veel buiten, komt naar binnen om te eten en af en toe een dutje te doen(en te kneden en te sabbelen op haar dekentje) en als ze zin heeft om even naar je toe te komen dan doet ze dat en anders niet.

Het is vaker lastig om haar niet even te aaien of op te pakken want Pien is echt een lief klein dotje…de gedachte dat dit stress bij haar veroorzaakt doet je dan snel besluiten dit gewoon te laten.
Met Phil gaat het momenteel ontzettend goed. Hij heeft zeker nog momentjes van stress maar die weet hij goed op te vangen, hersteld snel en gaat daarna gewoon weer verder. Dat is zó fijn! Als hij dan ’s avonds totaal relaxed op de bank ligt dan ontroert mij dat soms…wetende hoe het een aantal maanden geleden met hem ging. Er zijn momenten geweest dat ik twijfels had of het ooit nog goed zou komen. Maar als je echt wilt is positieve verandering mogelijk…daar ben ik van overtuigd doordat ik het zelf ervaren heb. Dit is het beste dat we ooit hebben kunnen doen voor Phil en Pien.

Elke kat verdient het beste!

Linda Nillesen

Pin It on Pinterest