Testimonial Marike

Ik schrijf graag een stukje over hoe Marcellina van het KGA mij geholpen heeft.

Ik heb altijd katten gehad. Toen ik nog thuis woonde hadden we katten en zodra ik als student op mezelf ging wonen, kwamen er ook katten.

Na mijn 1e generatie, die ik alledrie als kitten kreeg, wilde ik graag een moeilijk plaatsbaar koppeltje, omdat ik inmiddels wel wist dat volwassen poezen net zo leuk zijn als kittens. Het liep echter heel anders. Toen de laatste 2 dametjes al lang en breed senior waren, vond een vriendin van me een jonkie op straat, ongeveer 6 à 8 maanden. Aangezien zij 3 grote honden had, kwam Loesje al snel bij mij wonen. Maar Loesje wilde spelen en mijn twee senioren theemutsen niet. Dus kwam er nog een asielzoekertje bij, Wopke, die als kitten van 4 maanden van de straat in het asiel terecht kwam. En dat ging zoals ik het mij voorgesteld had: twee ouwetjes lekker suffen in hun mandjes en de twee jonkies lekker spelen en bakkeleien samen.

(ouwetjes links, jonkies rechts)

Loesje was duidelijk bij mensen opgegroeid, gezien haar gedrag en vertrouwen naar mensen toe. Woppie was duidelijk niet bij mensen opgegroeid en schrok – en schrikt nog steeds – van veel “menselijke geluiden”. Samen spelen ging goed, maar regelmatig was er ook onenigheid, vooral wanneer Woppie de tekens van Loesje negeerde; als Loesje het zat was en ging blazen en grommen, ging Woppie vaak gewoon door met “spelen” en achternazitten.
Loesje moet regelmatig naar de DA om haar anaalkliertjes te laten legen. Woppie had ik, vanwege zijn vreselijk angstige natuur, nog nooit in een mandje willen stoppen en naar de DA brengen. Totdat ik er op een dag niet meer onderuit kon. Hij bleek blaasgruis te hebben. Maar door de hele operatie (in het mandje, de reis naar de DA, daar achter moeten laten, een roesje en een katheter, wakker worden in een onbekende omgeving) had hij een zo groot trauma opgelopen dat hij de volgende keer dat Loesje er was geweest hij helemaal uit zijn dak ging van de geur die op Loesje zat. Hij bleef haar aanvallen. Dat heeft enkele maanden geduurd, waarin ik ook advies van een Tinley-gedragsdeskundige gezocht heb. Weer een aantal maanden later moest Loesje weer naar de DA voor de anaalklieren. Het verhaal van de agressie tussen de twee katten was bekend, maar de DA wees mijn suggestie van het trauma van Woppie resoluut van de hand, want “dat leek haar sterk”. Als zij meer kennis had gehad van kattengedrag en mij had kunnen adviseren, had deze hele situatie vermeden kunnen worden, maar helaas. Ik kwam thuis met Loesje en nu liep het helemaal uit de hand. Agressie, aanvallen, krijsen, rondvliegende vlokken haar, onophoudelijk.

Uiteindelijk heb ik Loesje in de slaapkamer gezet, waar ze zo’n 2 jaar gewoond heeft, omdat ze er niet uit durfde. Wel van alles geprobeerd in de tussentijd: samen laten eten, of samen snoepjes geven, Van ruimte wisselen, allebei naar mijn vriend brengen (als ze samen in een onbekende omgeving zijn en het enige bekende dat ze zien is elkaar komt het misschien wel goed), Loesje alleen bij mijn vriend laten wonen.

Niets dat ik probeerde, had langdurig resultaat en ik was lichtelijk wanhopig, want ik wil niet dat Loesje alleen maar in de slaapkamer woont. Niet voor mij, maar al helemaal niet voor haar. Maar ik wilde ook geen van beiden kwijt. Toen ben ik serieus op zoek gegaan naar een gedragsdeskundige en kwam ik uit bij het KGA en Marcellina.
Zij stuurde me een uitgebreide vragenlijst die ik voor beide poezen moest invullen. Daarna volgde een uitgebreid huisbezoek om de situatie te beoordelen en te praten. Toen Marcelinna de tijdlijn van de poezen bekeek was haar conclusie meteen: Woppie’s agressie komt van het trauma dat hij aan het DA bezoek heeft overgehouden, dus zij bevestigde mijn vermoeden, dat de DA echter van de hand had gewezen.

Nu ik dit schrijf, zijn alle deuren open, ligt Loesje naast me op de bank, op een warmtematje en ligt Woppie aan de ander kant naast me op het dekentje waar ik zelf onder zit. Let wel: dit is bijna 2 jaar nadat Marvellina (freudiaanse verspreking!) hier voor het eerst was en daarvoor leefden ze ook al 2 jaar apart. Dus geen instant-oplosing!!

Waar Marcellina mij het meest in begeleid heeft is:

• het nog meer kat-vriendelijk maken van mijn huis, vooral in het creëren van hoge plekjes en een kattenklimwand (die al jaren wilde, maar dit was de perfecte aanleiding om het eindelijk te realiseren) en het geven keuzes: ook een mandje waar ze nooit in liggen is belangrijk: ze hebben de keuze om er niet in te gaan liggen, hoe meer keuze hoe beter, dus mandjes, dekentjes, voerpuzzels enz. heb je nooit teveel (ook al vinden vrienden en familie van wel en denken nu al dat je gek bent!). Samen hebben ze 3 bakken, 5 voerpuzzels (waaronder 2 anti-schrokbakken voor een hond) waar 24/7 brokjes in liggen, voerballetjes en tuimelaars, 4 drinkplekken waaronder 1 fontein, 2 warmtematjes, natvoer krijgen ze op een verhoging en ik ben de tel kwijt wat betreft het aantal mandjes.
• mijn eigen geduld. Omdat deze situatie al 2 jaar duurde toen Marcellina erbij kwam, was al heel veel van mijn hoop en geduld op. Steeds als ik geen vooruitgang of verandering zag, gaf ze me hoop en wees ze me op kleine veranderingen die toch aangaven dat er beweging in de situatie zat.
• aanpassen aan Loesjes tempo. Ik kan Loesje wel naar de woonkamer halen omdat ik dat gezellig vind en zielig voor loesje dat ze alleen maar in de slaapkamer is, maar als Loesje niet in de woonkamer WIL zijn, omdat ze nog steeds bang is voor Woppie, dan geeft dat haar alleen nog meer stress, wat het proces alleen maar vertraagt. Marcellina leerde me om Loesjes tempo te volgen en geen situaties te forceren.
• stapjes herkennen. Marcellina leerde me om de hele kleine stapjes te herkennen en die als grote stappen voor Loesje te zien.
• het waarnemen van kansen. Als de kans zich voordoet, laat de situatie dan maar gaan. Laat ze elkaar maar zien/ruiken/ besnuffelen. Wel erbij blijven en uit elkaar halen als het mis dreigt te gaan, maar ze moeten toch uiteindelijk weer met elkaar geconfronteerd worden
• meer inzicht in gedrag en lichaamstaal. Als je zelf goed ziet dat een kat al dan niet op haar gemak is, kan je situaties beter inschatten en escalaties voorkomen.
• me hoop blijven geven. Marcellina heeft nooit gezegd dat ik het maar op moest geven, maar tegelijkertijd beloofde ze dat wel te doen als ze dacht dat het niet anders kon.

Uiteindelijk wilde Loesje wel eens de slaapkamer uit en dan wisselde ik de ruimtes, maar wel met de deur van de woonkamer dicht. Dat vindt Woppie dan weer stressvol, want: die deur is normaal niet dicht, dus dit is eng en raar! Natuurlijk gaat dat wel eens fout en glipt de één al door de deur, terwijl de ander daar nog is. Laat dan maar gaan en kijk wat er gebeurd, maar zorg voor controle voordat het uit de hand kan lopen.
Loesje slaapt nog steeds veilig in de slaapkamer bij mij, maar ze wil iedere ochtend meteen naar de woonkamer. Woppie zit dan meestal al aan de andere kant van de deur. Die gaat dan wijd open, zodat ze de ruimte hebben om elkaar te ontwijken. Vaak besnuffelen ze elkaar eerst even, waarbij er soms geblazen wordt, maar soms ook niet. Als ik langere tijd van huis ga, doe ik ze nog apart, maar ik kan wel 5 minuten in de keuken een broodje maken of wat langere tijd een maaltijd koken. Meestal gaat dat goed, soms moet ik naar de wiinkamer teruglopen om orde op zaken te stellen.
Vanaf haar plekje op de bank is Loesje steeds meer ruimte aan het terugpakken en neemt steeds wat meer bewegingsruimte.

Soms zie ik Woppie loeren op Loesje en zie ik aan zijn lichaamstaal dat hij haar wil meppen, soms kijkt hij naar haar en loopt naar haar toe, gewoon om even aan haar te snuffelen.

In betere tijden….

Na 4 jaar en enkele euro’s armer heb ik niet de illusie dat ze ooit weer samen in 1 mandje zullen liggen, maar ik ben al zo blij dat de deuren open kunnen als ik thuis ben en dat we soms met z’n drieën of vieren (als mijn vriend er is) ontspannen op de bank kunnen zitten. Én, als er toch nog iets gebeurt: ik mag Marcellina altijd mailen of bellen voor advies!   Dankjewel, Marcellina!

Marike, Loesje & Woppie